Wie niet waagt, wie niet verbindt

We leven in tijden van polarisatie, ont-binding. Het publieke debat verhardt, meningen liggen ver uit elkaar en compromissen worden steeds moeilijker gevonden. Een politiek statement moet in een twitterbericht passen, zonder ruimte voor nuancering of reflectie.

De aandacht voor het authentieke, het doorwrochte en geduldige groeien lijkt plaats te maken voor de oppervlakkigheid, een eerste impuls en de kick. De weg naar de top zonder het proces er naar toe. Er heerst een illusie van controle, op zoek naar planmatigheid en voorspelbaarheid, die zich geen raad weet als er (nog) geen antwoord is. Empathie wordt gezien als iets wat in de weg zit om tot zelfontplooiing te komen. Waar de vreemdeling een bron van nieuwsgierigheid kan zijn, wordt deze steeds vaker gezien als een potentieel gevaar. Wantrouwen lokt wantrouwen uit, wat leidt tot een toenemend gevoel van onveiligheid.

Je cliënt komt bij je met een klacht, maar weet vaak nog niet hoe deze verbonden is met de levensgeschiedenis, de omstandigheden en zichzelf. Als uit het niets lijken emoties zich aan te dienen, onverbonden met de betekenis of een richting tot actie.

De spreekkamer van de psychotherapeut vormt voor de cliënt een veilige haven tegen de druk die daarbuiten voelbaar is. Er is tijd om stil te staan, te voelen wat er is en tot verbinding te komen. Verbinding met zichzelf, de ander en de wereld.

En hoe is dit voor de psychotherapeut? Hoe verbonden ben ik met mezelf? Hoe nieuwsgierig en accepterend durf ik te zijn in contact met de ander? En hoe verhoud ik me tot het grotere systeem van ons werkveld? We willen deze congresdag met elkaar stil staan bij de verbinding met onszelf, de ander en onze bredere context. Hoeveel ruimte is er om tot levensveranderende, echte verbinding te komen? Verbinding vraagt moed. Durf jij je teen in het water te steken om met ons in het diepe te springen?